خورشید چهارم

زيباتر از تو، چه کسي پروردگارش را ستوده؟ عاشقانه تر از تو، چه کسي دعا کردن مي داند؟
خدا را سپاس که تو را آفريد تا ستايش و حمد خالق را از تو بياموزيم. خدا را سپاس که تو را به دنيا هديه داد تا زبان عاشقانه ترين شکرها را در کام تو بگذارد و بي بديل ترين نيايش ها را از زبان تو به گوش عالميان برساند. خداوند تو را براي خويش آفريد. براي آنکه روز و شب ستايشش کني و پيراهن نيايش بر تن و پيشاني سجده گزار بر خاک، توحيد در زيباترين خلعت عبادت، پيش تمام چشم ها به تصوير درآوري.
آه اي روح عاشقانه دعا! اي شيرين زبان ستاينده! کاش فرصت آن باشد تا درتمام حاجت هايمان، به دعاهاي مستجاب تو اقتدا کنيم. کاش بتوان پشت سر سجده هاي مستدام تو خداپرستي کرد. کاش شمه اي از سجاده شبانگاه تو را براي خويش به امانت بگيريم و به بهشت وصل شويم.
اي مضمون يگانه پرستش! اي اشک بي پايان تهجد! گويا تمام بغض هاي غريبانه علي و زهرا از حنجره معصوم تو سردرآورده اند. گويا تمام معرفت بي شباهت حسين در رگ هاي تو به جوش و خروش در آمده است. گريه هاي بي پايان علي و شب زنده داري هاي پيوسته فاطمه، اقيانوس عبادت تو را آفريد. تو فرزند مناجات عارفانه حيدري. فرزند بي خوابي هاي سجاده نشين کوثر. فرزند روزه هاي مداوم رسول. چگونه در اين همه توحيد تو حيران شويم؟ بعيد نيست که فرزند عاشورا، زينت عبادت کنندگان عالم باشد. بعيد نيست تو در آستين يکتا پرستي ات جز دست دعا نداشته باشي.
سجده، تضرع خاکساري است که نامش را ازنام تو گرفته. سجده آبرويش را مديون توست... سجده به تو مي بالد و هستي اش را از آن تو مي داند، اي سجاد! که پيشاني موحدت، همه عمر آشنا به خاک بود و لب هاي زمزمه گرت يک نفس نيايش مي سرود. سر از سجده هاي عاشقانه ات برندار که تداوم هستي به يمن اين سجده هاست.. که رحمت و لطف پروردگار بر کاينات به خاطر آبروي سجده هاي توست... سراز سجده برندار که خداوند، سجده هايت را سخت دوست دارد.
صدايت را مي شنوم. از دانه دانه هر تسبيح، از تار و پود هر چه سجاده ، از خميدگي قامت هرچه محراب، از خاک هر سجده گاه، صداي تو را مي شنوم. هر جا دست دعايي به سوي آسمان بلند مي شود، هر گاه آرزومند بي قراري پروردگارش را صدا مي زند، اين تويي که شنيده مي شوي. تويي که کلمات دعا را بر لب ها تلقين مي کني.تويي که زيباترين خواهش ها را در هيئت حرفي قشنگ در دهان ها مي گذاري و آن گاه خودت براي اين دعاهاي عاجزانه ، آمين مي گويي. صداي تو را مي شنوم: «خداوندا تو حتي بر آنان که از تو درخواست نمي کنند و با خداوندي ات به جدل بر مي خيزد نعمت مي بخشي. پس چگونه بر من عطا نکني. مني که سائل در گاه توام و يقين دارم که تو خالق و خداوند عالمي»